Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Το χρέος ή η κρίση;


Το πρόβλημα της κοινωνίας, λένε οι κομμουνιστές, είναι η οικονομική καπιταλιστική κρίση και όχι το δημόσιο χρέος, που οι κυβερνώντες το παρουσιάζουν ως τον μπαμπούλα στο όνομα του οποίου παίρνονται τα αντιλαϊκά μέτρα.
Η αλήθεια, όμως, είναι εντελώς διαφορετική και αυτό αποδεικνύεται ακόμα και με τους αριθμούς. Τι λένε αυτοί;
Πρώτον, τα 330 δισ. ευρώ χρέους της Ελλάδας, είναι σταγόνα στον ωκεανό των 42,6 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που είναι το παγκόσμιο κρατικό χρέος.
Δεύτερον, όλα, μηδενός εξαιρουμένου, τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη, έχουν χρέος που το κουβαλάνε δεκαετίες και με αυτό χρηματοδοτούν τις διάφορες ομάδες των κεφαλαιοκρατών τους. Για παράδειγμα, πάνω από 10 τρισ. δολάρια είναι το χρέος που έχουν ξεχωριστά οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία, περί τα 2 τρισ. έχουν χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Μ. Βρετανία, ακόμα 1,6 τρισ. έχει η Γαλλία και πάει λέγοντας.
Τρίτον, το χρέος που δημιούργησαν στη δική μας χώρα οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, από το 1993 μέχρι και το 2008, για μια ολόκληρη δεκαπενταετία, δηλαδή, κινούνταν σε επίπεδα γύρω από το 110-115% του ΑΕΠ.
Στο ερώτημα, γιατί αφού τόσα χρόνια, τόσο οι κυβερνήσεις του δικομματισμού όσο και οι εταίροι τους στους διάφορους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς πορεύονταν με τέτοιο χρέος, ξαφνικά τώρα σήκωσαν τέτοιο θόρυβο, που το ζήτημα έγινε παγκοσμίου ενδιαφέροντος, η απάντηση είναι μία και μοναδική: Το χρέος από 111% το 2008, εκτοξεύθηκε στο 142% του ΑΕΠ το 2010 και συνεχίζει αυξανόμενο. Μόνο που αυτό δε συνέβη επειδή άρχισε αίφνης να καλπάζει το χρέος, αλλά επειδή ξέσπασε η οικονομική κρίση, που οδήγησε σε απόλυτη μείωση το ΑΕΠ της χώρας.
Αρα, και με αυτή την έννοια επιβεβαιώνεται ότι το πρόβλημα δεν είναι το χρέος, αλλά η κρίση.

1 σχόλιο :

Ανώνυμος είπε...

Η δίκαιη και βιώσιμη ρύθμιση του συσσωρευμένου χρέους είναι άμεση και επιτακτική ανάγκη, διότι το συσσωρευμένο χρέος, όσο αυξάνει, μεγαλώνει την επισφάλεια της εργασίας και την πίεση στο κοινωνικό κράτος. Αξιοποιείται ως μοχλός πίεσης, εκβιασμού και τρομοκράτησης της κοινωνίας.

Όμως η ρύθμιση του χρέους από μόνη της, ακόμη κι αν γίνει με τους πλέον ευνοϊκούς όρους, δεν αρκεί για μια επανεκκίνηση της οικονομίας και αντιμετώπιση του κοινωνικού προβλήματος, αν δεν ανατραπεί το σύστημα που δημιουργεί το χρέος.

Αυτό σημαίνει πως ο ριζικός μετασχηματισμός του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, η δίκαιη διανομή και αναδιανομή, ο κοινωνικός έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και η άμεση δημιουργία ενός ισχυρού δημόσιου πυλώνα, η εφαρμογή μιας στρατηγικής κοινωνικής ανάπτυξης, με επίκεντρο τη διεύρυνση της απασχόλησης και την αναβάθμιση της εργασίας, πάλη για τα δικαιώματα και τη δημοκρατία, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο μια δίκαιη και βιώσιμη ρύθμιση του συσσωρευμένου χρέους μπορεί να αποδειχθεί πράγματι ανάσα για το λαό και δύναμη επανεκκίνησης της οικονομίας. Ο συνδυασμός μάλιστα της οικονομικής με την οικολογική κρίση κάνει ένα τέτοιο πλαίσιο ακόμη πιο απαιτητικό, αφού η διέξοδος από την κρίση πρέπει να γίνει με όρους όχι περισσότερης αλλά διαφορετικής ανάπτυξης από οικολογική και κοινωνική άποψη.